Ζητείται Ε Λ Π Ι Δ Α

Ζητείται Ε Λ Π Ι Δ Α ! ! !
Πολλές φορές αγαπητοί συνάδελφοι προσπαθούμε (;!) να γίνουμε παιδαγωγοί, ξεχνούμε όμως το βασικότερο : «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος» και για την περίπτωσή μας, «ουκ αν δώσεις παρά του μη έχοντος»….
Προσπαθούμε ή μάλλον απαιτούμε απ’ τους μαθητές μας να έχουν ευπρέπεια όταν εμείς βριζόμαστε, ζητάμε σεβασμό όταν εμείς όχι μόνο δεν σεβόμαστε τους άλλους, αλλά δυστυχώς ούτε και τον ίδιο μας τον εαυτό. Προσπαθούμε να εμπνεύσουμε τους μαθητές μας, όχι προσφέροντάς τους ιδανικά αλλά πνιγηρή ατμόσφαιρα σήψης, φθοράς και αρρωστημένης βαριεστιμάρας. Πώς θα αποτελέσουμε εμείς το ζωντανό παράδειγμα όταν δεν έχουμε καν κάτι ελπιδοφόρο να το μοιραστούμε μαζί τους;! Πώς θα γίνουμε εμείς ο φωτεινός οδοδείκτης τους όταν έχει σβήσει μέσα μας και η παραμικρή φλόγα ελπίδας; Αλλά ποια ελπίδα; Σε τι; Σε ποιόν;
‘Όλα αυτά τα περί ελπίδας, κυρίως, ερωτήματα ξεπηδούν αυθόρμητα όταν ακούμε κάποιο δυσάρεστο γεγονός, κάποια δυσκολία, κι ακόμα πιο αγωνιώδη γίνεται το ερώτημα όταν ακούσουμε ότι κάποιος συνάδελφος «αναχώρησε» από τον μάταιο τούτο κόσμο. Γιατί συνέβη, πώς το επέτρεψε ο καλός Θεός, ποιο το νόημα της ύπαρξης, κι άλλα άπειρα γιατί, γιατί, γιατί… κι άλλες τόσες αγωνίες και άγχη και φόβοι. Θα μπορούσαμε να γράφουμε σελίδες και άπειρες διατριβές, αλλά η απάντηση σε όλα τα παραπάνω είναι τόσο απλή…Είμαι έτοιμος να συναντήσω τον Θεό;
Ο καθηγητής όταν πάει προετοιμασμένος στο μάθημά του δεν νιώθει ανασφάλεια και δυσκολία.
Ο διαβασμένος και καλά προετοιμασμένος μαθητής δεν νιώθει φόβο και αγωνία.
Ο καλός και φιλότιμος εργαζόμενος νιώθει εμπιστοσύνη για τον εργοδότη του.
Ο γιός που αγαπάει και αγαπιέται απ’ τους γονείς του δεν αισθάνεται ενοχή και απελπισία.
Αυτός που έχει ελπίδα δεν φοβάται, δεν φοβάται να απαντήσει τον Θεό του, δεν φοβάται την ζωή, δεν φοβάται τις σχέσεις του με τους άλλους, κ.λ.π. αλλά όλα αυτά μόνο όποιος έχει ελπίδα…ζητείται Ε Λ Π Ι Δ Α και επειγόντως!